Ben ilk önce güzellik yarışmasına katıldım ama o zamanlar güzellik yarışmasına katılanlar reklamlarda falan oynuyorlardı. Benim ajansım da ‘öyle bir şey mi yapsak, iyi olur’ dedi. Yarışmaya katıldım sonra reklamlarda oynadım. Bir süre sonra televizyonlardan da teklif geldi sunuculukla ilgili…
Ben de “sunuculuk falan istemiyorum, beceremeyebilirim. O yüzden siz beni ‘geri planda’ işe alırsanız daha iyi olur” dedim. Onlar da beni yapımcı yaptılar.
1997 senesinde ben çocuk program yapımcısı olarak girdim işe… Çok çalışkan olunca CNN Türk kurulurken beni oraya transfer ettiler.
Program saati geldi yönetmenimiz 10’dan geriye doğru saymaya başladı ve bana ‘Burcu sakın nefes almayı unutma’ dedi. Ben de ‘bir insan neden nefes almayı hatırlatır ki’ diye düşündüm. Sonra programın jeneriği döndü, yayına girdik. Benim burnumdan küçük bir sümük aktı aşağı doğru…
2000 yılında spor departmanına girdim. Girdiğim anda da spor müdürümüz ‘bu kız güzel bir, kız bunu ekrana çıkaralım’ demiş kendi kendine. Bana söyledi, ben de ‘ben beceremem, kusura bakmayın’ dedim. Sonra 2001 senesinde de teklif yaptı 2002, 2003’te de teklif yaptı. En son 2004’te geldi bana baktı ‘sen bu akşam 23.50 bültenini sunuyorsun, yoksa yarın işe gelmiyorsun’ dedi. Herkes bana baktı ‘yaparsın’ dediler. Bana üç saat boyunca eğitim verdiler.
Çünkü ağlamak istemedim. Gözümden yaş gelmesin yüzüme diye! İçimde tuta tuta burnumdan aktı. Sümük demeyeyim de gözyaşı. Sonra yönetmenimiz bağırdı kulağıma ‘nefes al, nefes al’ diye ben de nefes aldım ‘iyi geceler spor bültenine hoş geldiniz’ dedim. Tekrar jenerik girdi, elimle bir hareket yaptım burnuma doğru. Jenerik bitince de haberleri sunmaya başladım. İyi ki de yapmışım bu işi.
